Toubib Or Not To Be

  آيه أسيدي، هيا أنا، هزيت بكتفي الزمان تا عيا من مني و تلاح من فوقي، واحد و ربعين عام و أنا كنعيط على السالبني تا سلبات مني حمامة الدنيا عمامة الرزق و خلات راسي راسو يلاگي حر الشمش و يسگي من بحر العمى بعدما جف بير العمش.. حليت عيني فالصباح و شفت بلي ضو الشمش غاب من روحي.. تما نسيت الرباح و بركت على سفينة الدمع كنساين ف نوحي..  دوزت ليام الملاح، كنعلم فلي جا و فلي جال و فليل كنسا لوحي.. غواتني الدنيا بلا تفاح، بركاتني، غدرات نفسي و قالت ليها بوحي.. فهمات منها بارود الفرح منين كايخرج و بدلات لي المكحلة بما كحل منها، فاش جيت نقصد الهم لقيت الدم خارج من جلابتي.. ما يغرك لي يشكي قدام بابك لا تقطع حبلو، خليه يجرب ما عشت أنا و يشوف حبال صوتي فشلو، صوتي يا لي غنيت بيك و غنيت ليوم نتا لول تخوي بيا و تا باش نبكي عليك ما لقيت.. واش يدير مول البندير لا من بعد الغرامة و الخير تصبح يدو مشلولة و صباعو تحير.. واش يدير الفلاح لي من بعد الخضرة و الديسير تصبح رجلو مقتولة و فاسو يولي ضرير.. كي الرقاصة لي فرضو عليها الدار الخمار من بعدما ولفات ريالات القمّار.. كي الگزار لي باع فالغنم و البقار تا ...

    Le videur me scrute avec ce regard d’homme habitué à voir les âmes chavirer. Il n’a pas besoin de parler. Son corps massif est une injonction silencieuse : l’heure est venue de quitter ce refuge de misère, d’aller s’effondrer ailleurs. Je lui rends un sourire absent, un rictus d’homme qui sait qu’il n’a plus rien à perdre. J’ai dépassé l’heure où l’on tolère les âmes trop pleines de regrets. Alors je me lève, lentement, comme si la nuit elle-même pesait sur mes épaules. Mon verre est vide, ma poche aussi. Je jette quelques pièces sur la table, mais elles ne font qu’un bruit sourd, comme un écho lointain. Dehors, la nuit s’étire, indifférente. La brume danse sur les pavés humides, et les réverbères projettent des ombres déformées sur les façades. L’air sent le bois mouillé et le charbon, un parfum d’hiver qui s’attarde. J’enfonce mes mains dans les poches de ma redingote élimée et me laisse avaler par la rue. Les pavés brillent sous l’humidité, scintillent comme s’ils reten...